اولین روز دبستان بازگرد

 

اولین روز دبستان بازگرد

 

 

اولین روز دبستان بازگرد

کودکی ها شاد و خندان باز گرد    

باز گرد ای خاطرات کودکی  

                                         بر سوار اسب های چوبکی                                  

                                                              

خاطرات کودکی زیباترند
                                             یادگاران کهن مانا ترند                                                     

درسهای سال اول ساده بود
                                       آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
                                      روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است
                                   سفره پر ز بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
                                       فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید
                                    ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم
                                      ما پر از تصمیم کبری می شدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
                                            یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیفمان چفتی به رنگ زرد داشت
                                      دوشمان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستانمان از آه بود
                                          برگ دفتر ها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
                                 خش خش جاروی، با پا ، روی برگ

همکلاسیهای من یادم کنید
                                             باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسیهای درد و رنج و کار
                                          بچه های جامه های وصله دار

بچه های دکه سیگار سرد
                                           کودکان کوچک اما مرد مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
                                        جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک می شدیم
                                      لا اقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش
                                    یاد آن گچها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
                                        یاد درس آب و بابایت به خیر

ای دبستانی ترین احساس من
                                        بازگرد این مشقها را خط بزن

                       بازگرد این مشقها را خط بزن  . . . . .

 

www.karbaschy.com

دلت را خانه ی ما کن ، مصفا کردنش با من . . . . . . . . . ژوليده نيشا بوری

تقديم به پدر تمام شهدا  :

 

ژوليده نيشا بوری (حسن فرح بخشیان نیشابورى) حدود 3۵ روز پيش درتاريخ 19

 

مهرماه  1386درسن 66 سالگي فوت كرد ودر كنار فرزند شهيدش در ورامين دفن شد

 

بيت مشهور « در بهار آزادى جاى شهدا خالى » از سروده هاى اين شاعر فقيد است

روحش شاد باد

                                       

 

 

 

دلت را خانه ی ما کن ، مصفا کردنش با من . . . . . . ژوليده  نيشا بوری

 

                                                من دلت را خانه ی ما کن ، مصفا کردنش با
به ما درد خود افشا كن  ، مداوا کردنش با من                                                                                                                                               

اگر گم کرده ا ی دل ، کليد استجابت را

بيا يک لحظه با ما باش ، پيدا کردنش با من                                               

                                                  

بيبفشان قطره ی اشکی که من هستم خريدارش

                                             بياور قطره اي اخلاص ، دريا کردنش با من

 

اگر درها برويت بسته شد ، دل بر مّکن بازآ

                                         درِ اين خانه دّقُ  الباب  کن ، وا  کردنش  با من

 

         به ما گو حاجت خود را ،اجابت كردنش با من
                                          طلب کن آنچه مي خواهی ، مهيا کردنش با من

 

بيا قبل از وقوع مرگ روشن کن حسابت را
                                          بياور نيک و بد را ، جمع و منها کردنش با من

 

چو خوردی روزی امروز ما را شکر نعمت کن

                                               غم فردا مخور ، تامين فردا  کردنش با من

 

به قرآن آيه ِ رحمت فراوان است ، ای انسان
                                         بخوان اين آيه ِ را ، تفسير و معنا کردنش با من

 

 اگر عمری گُنه کردی مشو نوميد از رحمت 
                                              تو نام توبه را بنويس ، امضا کردنش با من

 

                                    ژوليده  نيشا بوری(حسن فرح بخشیان نیشابورى) 

 

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند . . . . . حافظ

 دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

                                                   واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند

                                                         باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

                                                  آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه وصف جمال

                                                 که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب

                                                مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد

                                             که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد

                                              اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود        

که ز بند غم ایام نجاتم دادند          

                                      www.karbaschy.com