قلب مادر . . . . . ايرج ميرزا

             

به مناسبت روز مادر

قلب مادر

 لیلی برای مجنون شرط می گذارد واز او می خواهد تا سینه ی مادرش را بشکافد و قلب او را

 

 بیرون آورده به او هدیه دهد تا به وصال برسد و مجنون عاشق نیز چنین می کند  ولی هنگام

 

 رفتن زمانيكه آن قلب را در دست دارد پایش به سنگی بر می خورد و می افتد که به ناگاه از آن

 

 دل خونين  این صدا را می شنود كه :

 

دید کز آن دل اغشته به خون اید آهسته برون این آهنگ

 

                                        آه دست پسرم یافت خراش وای پای پسرم خورد به سنگ

 

******************************************************************* 

 قلب مادر

دادمعشوقه به عاشق پیغام که کند مادر تو با من جنگ

                                                                  هر کجا بیندم از دور کند چهره پرچین و جبین پر اژنگ

با نگاه غضب الوده زند بر دل نازک من تیر خدنگ

                                                                از در خانه مرا طرد کند همچو سنگ از دهن قلماسنگ

مادر سنگ دلت تا زنده است شهد در کام من و توست شرنگ

                                                            نشوم یک دل و یکرنگ تو را تا نسازی دل او از خون رنگ

گر تو خواهی به وصالم برسی باید این ساعت بی خوف و درنگ

                                                        روی و سینه ی تنگش بدری دل برون اری از ان سینه ی تنگ

گرم و خونین به منش بازاری تا برد ز اینه ی قلبم زنگ

                                                             عاشق بی خرد نا هنجار نه بل ان فاسق بی عصمت و ننگ

حرمت مادری از یاد ببرد مست از باده و دیوانه زبنگ

رفت و مادر را افکند به خاک سینه بدرید و دل اورد به چنگ                                                         

قصد سرمنزل معشوقه نمود دل مادر به کفش چون نارنگ

                                                             از قضا خورد دم در به زمین واندکی رنجه شد اورا ارنگ

ان دل گرم که جان داشت هنوز اوفتاد از کف ان بی فرهنگ

از زمین باز چو بر خاست نمود پی برداشتن دل اهنگ                                                             

دید کز آن دل اغشته به خون اید اهسته برون این اهنگ:

"اه دست پسرم یافت خراش وای پای پسرم خورد به سنگ"                                                         

     " ایرج میرزا "

www.karbaschy.com

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش . گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش .. . حافظ

  

گل وبلبل

                 

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

                                  گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

 

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

                                 خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش

 

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

                                  زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش

 

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود

                                این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

 

ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری

                              بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

 

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

                             هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

 

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل

                           جانب عشق عزیز است فرومگذارش

 

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

                          به دو جام دگر آشفته شود دستارش

 

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

                           نازپرورد وصال است مجو آزارش

 

 

                                   حافظ

                                                      

www.karbaschy.com

             

پیش از اینت بیش از این اندیشه‌ی عشّاق بود . . . . . حافظ

                                                                  

                                                  شُهره‌ی آفاق

 

پیش از اینت بیش از این اندیشه‌ی عشّاق بود

                                                      مهرورزی تـو با ما شُهره‌ی آفاق بود

 

یاد باد آن صحبت شبـها که با نوشین لبان

                                                 بحث سـرّ عشق و ذکر حلقه‌ی عشّاق بود

 

پیش از این کاین سقف سبز و طاق مینا برکشند

                                                  منظر چشم مرا ابـروی جانان طاق بـود

 

از دم صــبح ازل تا آخر شـــام ابــد

                                           دوستیّ و مهر بر یک عهد و یک میثاق بـود

 

سایه‌ی معشوق اگر افتاد بر عاشق ، چه شد؟!

                                             ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بـود

 

حُسن مهرویان مجلس گرچه دل می‌برد و دین

                                              بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بـود

 

بر در شاهم گدائی نکته‌ای در کار کرد

                                           گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزّاق بـود

 

رشته‌ی تسبیح اگر بگسست معذورم بـدار

                                                 دستم اندر دامن ساقیّ سیمین ساق بـود

 

در شب قـدر ار صبوحی کرده‌ام عیبم مـکن

                                           سرخوش آمد یار و جامی در کنار طاق بـود

 

شعر حافـظ در زمان آدم اندر باغ خُـلـد

دفتر نسرین و گل را زینت اوراق بــود

 حافظ           

 

www.karbaschy.com

 

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست  . . .محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست . . .محمد علی بهمنی

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست

محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت

که دراین وصف زبان دگری گویا نیست

بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما


غزل تست که در قولی از آن اما نیست

تو چه رازی که به هر شیوه ترا می جویم

تازه می یابم و باز - ات اثری پیدا نیست

شب که آرام تر از پلک ترا می بندم

با دلم طاقت دیدار تو فردا نیست

این که پیوست به هر رود که دریا باشد

از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست

من نه آنم که به توصیف خطا بنشینم

این تو هستی که سزاوار تو باز اینها نیست

يک شبي مجنون نمازش را شکست . . . . . . . . . مرتضی عبداللهی

 

                      يک شبی مجنون نمازش را شکست . . .

 

يک شبی مجنون نمازش را شکست
                                                 بی وضو در کوچه ليلا نشست


عشق آن شب مست مستش کرده بود
                                                  فارغ از جام الستش کرده بود


سجده ای زد بر لب درگاه او
                                                          پُر ز ليلا شد دل پر آه او

 

گفت يا رب از چه خوارم کرده ای
                                                  بر صليب عشق دارم کرده ای

 

جام ليلا را به دستم داده ای
                                               وندر اين بازی شکستم داده ای


نيشتر عشقش به جانم می زنی
                                                   دردم از ليلاست آنم می زنی


خسته ام زين عشق، دل خونم نکن
                                               من که مجنونم تو مجنونم نکن


مرد اين بازيچه ديگر نيستم
                                               
اين تو و ليلای تو... من نيستم


گفت ای ديوانه ليلايت منم
                                                   در رگ پنهان و پيدايت منم

 

سالها با جور ليلا ساختی
                                                   من کنارت بودم و نشناختی


عشق ليلا در دلت انداختم
                                                 صد قمار عشق يکجا باختم


کردمت آواره صحرا نشد
                                              گفتم عا
قل می شوی اما نشد

 
سوختم در حسرت يک يا ربت
                                                     غير ليلا بر نيامد از لبت


روز و شب او را صدا کردی ولی
                                                 ديدم امشب با منی گفتم بلی


مطمئن بودم به من سر می زنی
                                                در حريم خانه ام در می زنی


حال اين ليلا که خوارت کرده بود
                                         درس عشقش بی قرارت کرده بود


مرد راهش باش تا شاهت کنم
                                           صد چو ليلا کشته در راهت کنم

                                       مرتضی عبداللهی

                       www.mojtaba334.blogfa.com

 

همه روز روزه بودن،همه شب نماز کردن . . . . . .شيخ بهائی

 

همه روز روزه بودن ، همه شب نماز کردن

 

   

 

 

 

 

همه روز روزه بودن ، همه شب نماز کردن

 

                                                همه سال حج نمودن ، سفر حجاز کردن

 

 

زمدينه تا به مكه ، سر و پا برهنه رفتن

 

                                               دولب از برای لبيك ، به وظيفه باز كردن

 

شب جمعه ها نخفتن ، به خدای راز گفتن

 

                                                  ز وجود بی نیا زش ، طلب نیاز کردن

 

به مساجد و معابد همه اعتکاف جستن

 

                                                   ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن

 

به خدا كه هيچ يك را ثمر آنقدر نباشد

 

                                                كه به روی نا اميدی در بسته باز كردن!

 

                                                           شيخ بهائی

http://www.mojtaba334.blogfa.com/post-106.aspx 

به طـــــواف کعبه رفتم به حــــــرم رهم ندادند . . . . . فخر الدین عراقی

 

به طـــــواف کعبه رفتم به حــــــرم رهم ندادند . . .

 

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جـدایی

                                                چــه کنم که هست اینها گل باغ آشنــــایــی

 

همه‌شب نهاده‌ام سر، چو سگان بر آستانت

                                           کــــه رقـیـب در نیـایـد به بهانــهء گدایـــــــــی

 

مـــژه‌ها و چـــشم یارم به نظر چـــنـان نماید

                                                که میـان سنبلستـان چرد آهـــوی ختــایـــی

 

ز فراق چون ننالم ، من دلشکسته چون نی        

                                                    که بسوخت بند بندم ،  زحرارت جدایی

 

ســر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گــلشن

                                             که شنیــــده‌ام ز گلها همه بوی بــــــی‌وفایی

 

به‌کدام مذهب‌ست این به‌کدام ملت‌است این

                                              که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چــرایی

 

به طـــــواف کعبه رفتم به حــــــرم رهم ندادند

                                   که تو دربرون چـــــه کردی که درون خـــــانه آیی

 

به قــــــمارخــــــانه رفــتـم، همـه پاکـباز دیدم

                                        چو به صــــــومــــعه رسیـدم همه زاهد ریایی

 

در دیـــر مــی‌زدم من، که یـکـــی ز در در آمد

که: درآ، درآ، عراقی! که تو خاص از آن مـایی

 

                                                                                                                       فخر الدین عراقی

 

www.karbaschy.com

 

 

شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت . . . . .    حافظ     

 

                           شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت    

  

شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت      

                                        روی مه پيكر او سير نديديم و برفت

 

گوئی از صحبت ما نيك به تنگ آمده بود

                                 بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت

 

بس كه ما فاتحه و حرز يمانی خوانديم  

                                     وز پيش سوره ی اخلاص دميديم و برفت

      

خارها بر دل رش آمد از ايّام فراق  

                                           گل بستان وصالش نچيديم و برفت 

 

 عشوه می داد كه از كوی ارادت نروم   

                                ديدی آخر كه چنين عشوه خريديم و برفت

 

شد چمان در چمن لطف و ملاحت و آنگه  

                                                در گلستان وصالش نچيديم و برفت  

       

همچو حافظ همه شب ناله و زاری كرديم 

                                   كای دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

 

 

                                                                            حافظ 

 

www.karbaschy.com 

گلشیفته دلمان سوخت !!! چون دوستت داریم!!! . . . . . دکتر مجتبی کرباسچی

 

                                                گلشیفته دلمان سوخت!!!

 


گلشیفته دلمان سوخت!!!

 چون دوستت داریم

یادت هست گفتی :

" داشتم زندگیمو می کردم که داریوش مهرجویی  مرا به " درخت گلابی "  دعوت کرد  . . . . "

گرچه زندگی هنری ات از اینجا کلید خورد ودر " میم مثل مادر " به اوج رسید ولی چه بگویم که در فرانسه  این هنر در نهایت بی سلقیگی  " بی هنر"  شد . 

. . . . .

دلمان سوخت

 که اگر گلشیفته ما " اجباری " از خاک ایران رفت ولی " اختیاری " از دل دوستدارانش پر کشید

گلشیفته !

هر گاه در هجمه ی گفتاری جامعه از زمین و زمان تهمت و افترا ، دشنام و ناسزا ببارد شاید بی اعتناء و قطعا بدون دخالت خواهی گذشت  

ولی شما هرگزو هرگز کوچکترین توهین به " پدر و مادرت " را نخواهی بخشید

می دانی چرا ؟

 چون خیلی از صفات مثل " پدر و مادر  . . . " " قداست  " دارند و " مقدس "

که یکی از این همان صفات مقدس " حفظ چهارچوب و ناموس خانواده " است

و شما باید بدانید  :

اگر" ناموس " همه ی مردم ایران نبودید ولی حداقل  ناموس دوستداران خودت بودی

باید قبول کنی اگر بقول خودت " شاه ماهی " سینمای ایران هستی پس دیگر مال خودت نیستی مال یک دنیا هنرمند و هنردوست ایرانی هستی 

من فقط یکبار اون کلیپ رو دیدم از ناراحتی سرم را روی میز خم کردم و اونجا بود که به حال پدر و مادر پیرت غصه خوردم

. .  . . .

گلشیفته !

قبول کن با این کار ریشه بر تیشه " غیرت " آنان زدی

می دانم خواهی گفت در غرب  غیرت و تعصب معنی ندارد

قبول 

ولی یادت باشد تو ایرانی هستی

خواهی گفت " ام القرای اسلامی " پر است از " خانه مجردی " !!!

قبول !

خواهی گفت زیر پوست شهر " فقر و فحشا " غوغا  می کند

قبول !

خواهی گفت این افکار زائیده تعصب و تحجر و ارتجاع ست

قبول !

ولی " شاهین نجفی " معلوم الحال که متعصب و متحجر و مرتجع نبود که " . . . . های " برهنه ی شما را به سخره گرفت !

. .  . . .

گلشیفته !

وقتی مردم شهر می بینند که ناصحان و واعظان این دیا ر" چون به خلوت می رسند یک کار دیگر    می کنند "

آیا حق ندارند فکر کنند که وقتی گلشیفته در " انظار عمومی " برهنه می شود لابد در " افعال خصوصی " چه ها و چه ها که نمی کند

همین را می خواستی !!!!؟؟؟؟؟

. . . . .

 گلشیفته دلمان سوخت !!!

چون " دختر ایران " نه به آداب "خصوصی "دینی ! که به سنت های" عمومی" ایرانی  پشت کرد

همون سنت هایی که خودت در مصاحبه ات گفتی :

خاک خاک است چه ایران چه خارج ولی ایران بهترین است . . . از اون نان ماست تا  . . .

گلشیفته !

قبول کن " افکارو سنت و حیای ایرانی " از نان و ماستش مهمتر است 

اگر از من ، با تجربه ی بیش از یک دهه اقامت در خارج یک سوغاتی بخواهند این هدیه گرانبها را در یک جمله کادو و به آنان تقدیم می کنم که :

" به سنن و آداب همه ی ملل احترام بگذارید " همانی که شما نکردید !؟

و در پایان :

. .  . . .

گلشیفته دلمان سوخت !!!

 چون هنوز دوستت داریم و خواهیم داشت اگر . . . . .

اگر ؟

متواضعانه  در متنی کوتاه از مردمت " عذرخواهی " کنی

اگر فرصت نداری در ایمیل یا فیس بوکم پیام بگذار تا متنش را یا  خودم یا با هم بنویسیم

کاری که خیلی بعید می دانم انجام دهی ، مکاتبه ای که هرگز مکتوب نخواهد شد

چون هم جوانی وهم احساسی و هم مغرور

غرورت را بشکن ولی دل یک ملت هنردوست را نشکن همان مردمی که به این شعار

 شهره اندکه :

" هنر نزد ایرانیان است و بس " 

 به هرحال ، بی صبرانه منتظریم

حال خود دانی و بس

 

                                                                                                    دکتر مجتبی کرباسچی 

                                                                                                         خرداد 1391