علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را . . . . . شهریار

علی ای همای رحمت

 

  

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را

که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

 

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين

به علي شناختم به خدا قسم خدا را

 

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند

چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

 

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

 

 برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن

که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

 

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من

چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

 

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب

که علم کند به عالم شهداي کربلا را

 

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان

چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

 

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

 

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت

که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

 

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت

چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

 

 چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان

که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

 

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم

که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

 

 همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي

به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را

 

ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا

 

                                                               شهريار

 

یاد دارم یک غروبی سرد سرد می گذشت از کوچه ی ما دوره گرد . . . .رضا یعقوبی

یاد دارم یک غروبی سرد سرد می گذشت از کوچه ی ما دوره گرد

دوره گردم دار قالی می خرم دست دوم جنس عالی می خرم

کوزه و ظرف سفالی می خرم گر نداری شیشه خالی می خرم

اشک در چشمان بابا حلقه بست ناگهان آهی زد و بغضش شکست

اول سال است و نان در سفره نیست ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟

سوختم دیدم که بابا پیر بود بد تر از او خواهرم دلگیر بود

بوی نان تازه هوش از ما ربود اتفاقا مادرم هم روزه بود

صورتش دیدم که لک بر داشته دست خوش رنگش ترک برداشته

باز هم بانگ درشت پیر مرد پرده ی اندیشه ام را پاره کرد

دوره گردم دار قالی می خرم دست دوم جنس عالی می خرم

کوزه و ظرف سفالی می خرم گر نداری شیشه خالی می خرم

خواهرم بی روسری بیرون پرید  آی آقا سفره خالی می خرید؟؟؟!!!

رضا یعقوبی 

نرم نرمك می رسد اينك بهار . . . . . فريدون مشيری

 

 

  نرم نرمك می رسد اينك بهار

 

       

بوی باران بوی سبزه بوی خاك
شاخه های شسته باران خورده پاك
آسمان آبی و ابر سپيد
برگهای سبز بيد
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم كبوترهای مست

 

نرم نرمك می رسد اينك بهار                                                                      

خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نيمه باز
خوش به حال دختر ميخك كه می خندد به ناز
خوش به حال جام لبريز از شراب
خوش به حال آفتاب

ای دلِ ِ من گرچه در اين روزگار
جامه رنگين نمی پوشی به كام
باده رنگين نمی نوشی ز جام
نقل و سبزه در ميان سفره نيست
جامت از آن می كه می بايد تهی است

ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم
ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دريغ از ما اگر كامی نگيريم از بهار
گر نكوبی شيشه غم را به سنگ
هفت رنگش ميشود هفتاد رنگی

                             فريدون مشيری

 

 

www.karbaschy.com

رنگين پوست كيست ؟

گونه گون

 

اين شعر در سال 2005 كانديد جايزه بهترين شعرتوسط يک بچه آفريقايي نوشته شده و استدلال شگفت انگيزي داره :

. . . . . . . . . . .

 

                               رنگين پوست كيست  ؟

           

وقتی به دنيا ميام " سياهم " وقتی بزرگ ميشم  " سياهم "
وقتی ميرم زير آفتاب " سياهم " وقتی می ترسم" سياهم "
وقتی مريض ميشم ، " سياهم " وقتی می ميرم ، هنوزم " سياهم "...

ولی تو . . .

ولی تو، آدم سفيد :
وقتی به دنيا ميای "  صورتی ا ی " وقتی بزرگ ميشی " سفيدی "
وقتی ميری زير آفتاب " قرمزی " وقتی سردت ميشه " آبي ای "
وقتی مي ترسی " زردی " وقتی مريض ميشي " سبزی "
و وقتی می ميری  " خاکستری ای..."
و تو به من ميگي رنگين پوست؟؟؟

. . . . . . . . . . .

پس اين سفيد پوست است كه با تغيير زمان و مكان وموضع ، رنگا رنگ و رنگين پوست مي شود نه من!!!

 

*********************************************************************

               

                     وقتی که من عاشق شـــد م                                      
                        شیطان به نامم سجده کرد                

وقتی گریبان عدم
با دست خلقت می درید
                              وقتی ابد چشم تو را
                             پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز تو را
در آسمانها می کشید
                          وقتی عطش طعم تو را
                            با اشکهایم می چشید
من عاشق چشمت شدم
نه عقل بود ونه دلی
                         چیزی نمی دانم از این
                           دیوانگی و عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن
دنیا همان یک لحظه بود
                         آن دم که چشمانش مرا
                          از عمق چشمانم ربود
وقتی که من عاشق شدم
شیطان به نامم سجده کرد
                           آدم زمینی تر شد و
                        عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو
نه آتشی و نه گلی
                        چیزی نمی دانم از این
                              دیوانگی و عاقلی

 

                                                              

*********************************************************************

آدمک آخردنیا ست ، بخند
آدمک مرگ همین جاست، بخند
دست خطی که تورا عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست، بخند
آدمک خر نشی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند
فکر کن، فکرتوارزشمند است
فکرکن گریه چه زیباست بخند
صبح فردا به شبت نیست که نیست
تازه انگار که فرداست بخند
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست، بخند

*********************************************************************

چه سخت است در ميان جمع بودن

                                           ولي در گوشه ای تنها نشستن

براي ديگران چـون كوه بودن

                                         ولي در جسم خود آرام شكستن

 

www.mojtaba334.blogfa.com

   *********************************

مست مستم لیک مستی دیگرم . . . . . امشب از هر شب به تو عاشق ترم . . . مهدی سهیلی

مست مستم لیک مستی دیگرم
امشب از هر شب به تو عاشق ترم

راست گویم یک رگم هشیار نیست
مستم اما جام و می در کار نیست

مست عشقم مست شوقم مست دوست
مست معشوقی که عالم مست اوست

نیمه شب ها سیر عالم کرده ام
رو به ارواح مکرم کرده ام

نغمه ی مرغ شبم پر میدهد
سیر دیگر حال دیگر می دهد

ساقیم پیمانه رالبریز کرد
باده ی خود را شرار انگیز کرد

حالت مستی و مدهوشی خوشست
وز همه عالم فراموشی خوشست

مستی ما گر ندانی دور نیست
باده ی ما زاده ی انگور نیست

ای حریفان جام من جام منست
وندرین پیمانه پیمان منست

چیست پیمان ؟ نغمه ی قالوابلا
میزند هر لحظه در گوشم صلا

کای تو در پیمان من هشیار باش
خواب خرگوشی بنه بیدار باش

بند بگسل نغمه زن پر باز کن
این قفس را بشکن و پرواز کن

این ندا هر شب مرا مستی دهد
زندگانی بخشد و هستی دهد

هاتفی گوید مرا در بیت بیت
ای قلمزن مارمیت اذ رمیت

ما قلم را در کفت جان می دهیم
ما به شعرت نور عرفان می دهیم

گر تو را شوری بود از سوی ماست
طاق نه محراب تو ابروی ماست

ما به جامت شربت جان ریختیم
ما به شعرت شور عرفان ریختیم

روشنی ها از چراغ عشق ماست
بر کسی تابد که داغ عشق ماست

دوستان این نور مهتاب از کجاست ؟
در تن من جان بیتاب از کجاست ؟

در سکوت شب دلم پر میزند
دست یاری حلقه بر در می زند

شب بر آرم ناله در کوی سکوت
عالمی دارد هیاهوی سکوت

برگ ها در ذکر و گل ها در نماز
مرغ شب حق حق زنان گرم نیاز

بال بگشاید ز هم شهباز من
می رود تا بیکران پرواز من

از چراغ آسمان ها روشنم
پر فروغ از نور باران تنم

روشنان آسمانی در عبو
ر نور ونور ونور ونورو نور و نور

می رسم آنجا که غیر از یار نیست
وز تجلی قدرت دیدار نیست

بهر دیدن چشم دیگر بایدت
دیده یی زین دیده بهتر بایدت

چشم سر بیننده ی دلدار نیست
عشق را با جان حیوان کار نیست

چشم ظاهر در بهائم نیز هست
کوششی کن چشم دل آور به دست

باغبان را در گلاب و گل ببین
ذکر او در نغمه ی بلبل ببین

عشق او در واژه ها جان می دمد
در کلامم نور عرفان میدمد

طبع خاموشم سخن پرداز از اوست
بال از او نیرو از او پرواز از اوست

عقل ها ز اندیشه اش دیوانه است
شمع او را عالمی پروانه است

دیده ی خلقت همه حیران اوست
کاروان عقل سرگردان اوست

در حریم عزت حی ودود
آفتاب و ماه و هستی در سجود

یک تجلی عقل را مجنون کند
وای اگر از پرده سر بیرون کند

گه تجلی آتشم بر جان زند
جان من فریاد ده فرمان زند

آری آری می توان موسی شدن
با شفای روح خود عیسی شدن

روح میگوید اگر چه خاکی ام
من زمینی نیستم افلاکی ام

راه هموارست رهرو نیستم
بی سبب در هر قدم می ایستم

هر زمان آن حالت دلخواه نیست
جان روشن گاه هست و گاه نیست

تشنه کامم لیک دریا در منست
گر شفا خواهم مسیحا در منست

باغ هست و ما به خاری دلخوشیم
نور هست و ما به نازی دلخوشیم

دعوت حق گویدم بشتاب سخت
تا بتازد بر سرت خورشید بخت

از نفخت فیه من روحی نگر
تا کجا پر میشکد روح بشر

گر شوی موسی عصا در دست تست
خود مسیحا شو شفا در دست تست

طور سینا سینه ی پاک شماست
مستی هر باده از تاک شماست

از شجر آواز ها را بشنوی
زنده شو تا رازها را بشنوی

وادی ایمن درون جان تست
کشتن فرعون در فرمان تست

پاک شو پر نور شو موسی تویی
جان خود را زنده کن عیسی تویی

غرق کن فرعون نفس خویش را
محو کن فکر خظا اندیش را

ساقیا آن می که جان سوزد کجاست ؟
نور حق را در دل افروزد کجاست ؟

مایه ی آرام جان خسته کو ؟
از شرابی مستی پیوسته کو ؟

بارالها بال پروازم ببخش

روح آزاد سبکتازم ببخش

عاشق بزم تو ام ،راهم بده
عقل روشن ،جان آگاهم بده

                                                                                        مهدی سهیلی

http://www.mojtaba334.blogfa.com/post-556.aspx

عاشقی را ما اگر باور کنيم . . . . . عشقمان تا مرز شیدا می رسد . . . محمدصادق رزمی

عاشقی را ما اگر باور کنيم
عشقمان تا مرز شیدا می رسد

مردمان گرمی روند تا راه دور
شورشان تا حد پیدا می رسد

عارفان گر میروند سوی وصال
روحشان تا سقف بالا می رسد

مهرباني را اگر قسمت كنيم
من يقين دارم به ما هم مي رسد

آدمي گـــر ايستد بر بام عشق
دستهايش تا خدا هم مي رسد

                                                                      محمدصادق رزمی

بشنو این نی چون شکایت می‌کند . . . . .از جداییها حکایت می‌کند . . . مولوی

 

                     

بشنو این نی چون شکایت می‌کند . . . . مولوی

 

بشنو از نی چون شکایت می‌کند

                                     از جداییها حکایت می‌کند  

 

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند                    

                                  در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند  

 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق             

                                     تا بگویم شرح درد اشتیاق

 

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

                               باز جوید روزگار وصل خویش

 

من به هر جمعیتی نالان شدم          

                            جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم  

 

هرکسی از ظن خود شد یار من 

                               از درون من نجست اسرار من

 

سر من از ناله ‌ی من دور نیست     

                          لیک چشم و گوش را آن نور نیست  

 

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست  

                                کس را دید جان دستور نیست 

 

 آتش است اين بانك نا ی و نيست باد

 

                               هر که این آتش ندارد نیست باد  

 

آتش عشقست کاندر نی فتاد                

                               جوشش عشقست کاندر می فتاد  

 

نی حریف هرکه از یاری برید                  

                                   پرده‌هايش پرده‌های ما درید  

 

همچو نی زهری و تریاقی که دید

                           همچو نی دمساز و مشتاقی که دید 

 

نی حدیث راه پر خون می‌کند                

                                 قصه‌های عشق مجنون می‌کند 

 

محرم این هوش جز بیهوش نیست

                         مر زبان را مشتری جز گوش نیست  

 

در غم ما روزها بیگاه شد          

                                    روزها با سوزها همراه شد  

 

روزها گر رفت گو رو باک نیست 

                          تو بمان ای آنک چون تو باک نیست 

 

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد      

                           هرکه بی روزیست روزش دیر شد  

 

در نیابد حال پخته هیچ خام              

                                   پس سخن کوتاه باید والسلام  

 

بند بگسل باش آزاد ای پسر                   

                                     چند باشی بند سیم و بند زر 

 

گر بریزی بحر را در کوزه‌ای              

                                  چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

 

                                                              مولوی

  

www.mojtaba334.blogfa.com

رباعیات خیام

                            

                           رباعيات خيام

                                         ********************************************************** 

   در کـارگـه کـوزه گـری رفتم   دوش                دیـدم   دو هزار کـوزه گـويا و  خـموش

   هــر يک به زبان حــال مـی گفتندی                 کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

********************************************************** 

   اين کوزه ، چو من عاشق زاری بوده است          در بند ســر زلف نــگاری بــوده است

   ايــن دسته، کــه   بر گردن او    می بـینی       دستی است، که بر گردن ياری بوده است

********************************************************** 

   جامی است که عقل آفرین می زندش                  صد بوسه ز مهر بر جبين می زندش

   اين کوزه گر دهر   چنین جام لطيف                     می سازد و باز بر زمین می زندش

**********************************************************

   هنگام سپیده دم خـروس سحری                        دانی که    چرا همی کند نوحـه گری

   یعنی که نمودند در آیـینه صبح                         کز عمر، شبی گذشت و تو بی خبری

********************************************************** 

  آن قصر که بهرام درو جام گرفت                           آهو بچه کرد و رو به آرام رفت

   بهرام که گور می گرفتی همه عمر                       ديدی که چگونه گور بهرام گرفت؟

********************************************************** 

   شیخی به زنی فاحشه گفتا مستی                            هر لحظه به دام دگری پــا بستی

   گفتا شیخا هر آن چه گویی هستم                            آیا تو چنان که می نمایی هستی

 **********************************************************

 گردون نگری ز قد فرسوده ماست                        جیحون اثری ز اشک آلوده ماست

   دوزخ شرری ز رنج بیهوده ماست                        فردوس دمی ز وقت آسوده ماست

 ********************************************************** 

این قـافـله عـمر   عجب    می گذرد                      دریاب دمی  که با   طرب می گذرد

   ساقی ،غم فردای حریفان چه خوری                     پیش آر، پیاله را کـه شب می گذرد

********************************************************** 

چون در گذرم به باده شویید مرا                                تلقين ز شراب ناب گویید مرا

   خواهید  به روز حشر  یابید مرا                                از خاک در  میکده جوييد مرا

********************************************************** 

 از منزل کفر تا به دين يک نفس است              وز عالم شک تا به یقین یک نفس است

   ایـن یـک نفس عـزیز را خـوش مـیدار              کز حاصل عمر ما همین یک نفس است

 ********************************************************** 

اجزای پياله ای   که    در هم پيوست                بشکستن آن   روا نمی دارد مست

   چندين سر و ساق نازنين و کف دست          از مهر که پيوست و به کين که شکست

  ********************************************************** 

می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت           بی مونس و بی رفيق و بی همدم و جفت

     زنهار ،  به کس مگو ، تو اين راز نهفت             هر لاله  که  پژمرد  نخواهد بشکفت

********************************************************** 

  خیام اگر ز باده مستی خوش باش                   با لاله رخی   اگر نشستی  خوش باش

      چون عاقبت کار جهان نیستی است                 انگار که نیستی چو هستی خوش باش

                                                                   رباعيات خيام

********************************************************** 

  

 

 

علی ای همای رحمت. . . . . شهریار

علی ای همای رحمت

 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را            که به ماسوا فکندی همه سایه‌ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین                   به علی شناختم به خدا قسم خدا را

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نما ند

چو علی گرفته باشد سر چشمه‌ی بقا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ         به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو ای گدای مسکین در خانه‌ی علی زن               که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب                    که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان              چو علی که میتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت

متحیرم چه نامم شه ملـــک لافتـی را

بدو چشم خون فشانم ها له ای نسیم رحمت          که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت                  چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان

که ز جان ما بگــردان ره آفــت قـضا را

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم           که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی                 به پیام آشنائی بنوازد ، آشنا را

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

        شهريا ر                      

www.mojtaba334.blogfa.com

 

از هر دری سخنی . . . . . . .

از هر دری سخنی . . . . . . .      

      

                                          آفاق را گردیده ام،                        مهر بتان ورزیده ام ،                                                بسیار خوبان دیده ام ،                                                                         اما تو چیز دیگری !                                           یادمان باشد ،اگر شاخه گلی را چیدیم              وقت پرپر شدنش، سوز و نوائی نکنیم پر پروانه شکستن هنر انسان نیست               گر شکستیم زغفلت، من و مائی نکنیم یادمان باشد ،     سر سجاده عشق                 جز برای ،  دل محبوب ، دعائی نکنیم یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند             طلب عشق، ز هر بی سر و پائی ، نکنیم ******************************************************** 

اين کوزه ، چو من عاشق زاری بوده است       در بند ســر زلف نــگاری بــوده است  ایــن دسته، کــه   بر گردن او   می بـینی    دستی است، که بر گردن ياری بوده است                                                                                                                                                                                                 خیام                    ******************************************************** 

  در ره منزل لیلی ، که خطر هاست  در آن       شرط اول  ، قدم آنست ،   که مجنون باشی کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش    کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی                                                                                                               حافظ   ********************************************************                                                                                        در طواف شمع میگفت این سخن پروانه ای     سوختم زین آشنایان ، ای خوشا بیگانه ایبلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع       هر کسی سوزد به نوعی در غم جانانه ای   ******************************************************** 

 گفتــه بــودي كـه چـرا محـو  تماشاي مني       وان چنان ، مات كه يك دم مژه بر هم نزني   من مـژه بـر هـم نـزنـم تـا كـه ز دستــم نـرود     نــاز چشـم تـو بـه قـدر مـژه بـر هـم زدني                                                                                              فريدون مشيري ******************************************************** گفتم:  تو شيرين مني گفتا:  تو فرهادي مگر؟ گفتم:  خرابت مي شوم گفتا:  تو آبادي مگر؟ گفتم: ندادي دل به من گفتا: تو جان دادي مگر؟ گفتم: ز كويت مي روم گفتا: تو آزادي مگر؟ گفتم: فراموشم نكن گفتا: تو در يادي مگر؟                                                                                                                                                                                  ********************************************************

 دور گردون ، گر دو روزی ، بر مراد ما نرفت                                                        دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور              هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب                                                           باشد اندر پرده بازی‌های پنهان  غم مخور                                                                                                                                                                                                                حافظ

********************************************************

 امشبی را ،  که در آنیم  ، غنیمت شمریم         شاید ،  ای جان ، نرسیدیم به فردای دگر مست مستم،مشکن قدر خود، ای پنجهً غم!      من به میخانه ام امشب ، تو برو جای دگر                                                                                               عماد خراسانی ******************************************************** 

آنشب که دلی بود ، به میخانه نشستیم            آن توبه صد ساله ، به پیمانه شکستیم از آتش دوزخ  نهراسیم ، که  آن شب             ما  توبه شکستیم ، ولی دل نشکستیم   ********************************************************

 در کـارگـه کـوزه گـری رفتم ، دوش               دیـدم   دو هزار کـوزه گـويا و  خـموش هــر يک به زبان حــال مـی گفتندی                کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش                                                                                                                                                                                                  خیام ********************************************************

 در اين دنياي نامردان                           كه مردانش عصا از كور مي دزدند                          منه ديوانه نادان محبت آرزو كردم                                                          ********************************************************

 موی خویش را نه از آن می کنم  سیاه                 تا باز نو جوان شوم و نو کنم گناه چون جامه ها به وقت مصیبت سیه کنند              من موی در مصیبت پیری کنم سیاه                                                                       رودکی********************************************************                          زندگی سرگذشتِ ، درگذشتِ  آرزوهاست                     دل بی غم ، در این عالم ، نباشد        اگر باشد ،  بنی آدم نباشد   ********************************************************   تاکه بودیم  نبودیم کسی                   کشت ما را غم بی هم نفسی تا که خفتیم همه بیدار شدند                   تا که مردیم همگی یار شدند قدر آن شیشه بدانید که هست       نه در آن موقع که افتاد و شکست    

     ********************************************************

کاش وقتی زندگی فرصت دهد گاهی از پروانه ها یادی کنیم . . . . . مريم حيدرزاده

 

 

كاش . . . . .

 

کاش وقتی زندگی فرصت دهد                گاهی از پروانه ها یادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را               وقف قسمت کردن شادی کنیم

 

                           کاش وقتی آسمان بارانی است

                            از زلال چشم هایش ترشویم

وقت پاییز از هجوم دست باد                  کاش مثل پونه ها پرپر شویم

کاش وقتی چشم هایی ابریند                به خود آییم و سپس کاری کنیم

                          از نگـاه زرد گلدانهـایمان

                       کاش با رغبت پرستاری کنیم

کاش دلـتـنگ شقایق ها شویـــم               به نگاه سرخ شان عادت کنیم

کاش شب وقتی که تنها می شویم              با خدای یاس ها خلوت کنیم

                            کاش گاهی در مسیر زندگی 

                         باری از دوش نگـاهی کم کنـیم

 

فاصله های میان خویش را                      با خطوط دوستی مبهم کنیم
کاش با چشمانمان عهدی کنیم             وقتی از اینجا به دریا می رویم

 
                           جای بازی با صدای موج ها  

                             درد ها ی آبیـش را بشنویم

کاش مثل آب مـثـل چشمـه سـار            گـــــــونه نیلوفری را تر کنیم
ما همه ، روزی از اینجا می رویم          کاش این پرواز را باور کنیم

                             کاش با حرفی که چندان سبز نیست

                                 قـلب های نقـره ای را نــشکنـیم

 

کاش هر شب با دو جرعه نور ماه        چشم های خفته را رنگی زنیم

کاش بین ساکنان شهر عشـــق                 رد پای خویش را پیدا کنیم

                         کاش با الهام از وجدان خویش  

                         یک گره ازکـار دل ها وا کنیم

 

كاش رسم دوستي را ساده تر                مهربان تر آسمانی تر كنيم

کاش در نقاشی دیدارمان                    شوق ها را ارغوانی تر کنیم

کاش وقتی شاپرک ها تشنه اند             ما به جای ابرها گریان شویم

کاش وقتی آرزویی می کنیم                از دل شفاف مان هم رد شود

                           مرغ آمین هم از آنجا بگـذرد

                           حرف های قلب مان را بشنود

 

                                                               مريم حيدرزاده

 

           

خوشا عشق و خوشا ناکامي عشق خوشا رسوايي و بد نامي عشق

 

خوشا . . . .

خوشا آنکس که جانش از تو سوزد                 چو شمعي پای تا سر بر فروزد

خوشا عشق و خوشا ناکامي عشق                 خوشا رسوايي و بد نامي عشق

خوشا بر جان من هر شام و هر روز               همه درد و همه داغ و همه سوز

خوشا عاشق شدن اما جدايي                         خوشا عشق و نواي بي نوايي

خوشا در سوز عشق سوختن ها                     درون شعله اش افروختن ها

چو عاشق از نگارش کام گيرد                        چراغ آرزوهايش بميرد

اگر مي داد ليلي کام مجنون                           کجا افسانه ميشد نام مجنون ؟

هزاران دل به حسرت خون شد از عشق           يکي در اين ميان مجنون شد از عشق

 
در اين آتش هر آنکس بيشتر سوخت               چراغش در جهان روشن تر افروخت

نواي عاشقان در بي نوايست                         دام عاشقي ها در جدايست

 

www.karbaschy.com

گر بتو افتدم نظر چهره به چهره رو به رو . . . . . طاهره قرة العين

گر بتو  افتدم  نظر  چهره  به چهره  رو به رو  

  شرح  دهم   غم  ترا   نکته  به  نکته  مو  به   مو

از  پی  ديدن  رخت    همچو  صبا     فتاده ام    

کوچه به کوچه، در به در،خانه به خانه، کو به کو

دور دهان  تنگ  تو ، عارض عنبرين  خطت    

غنچه به غنچه ، گل به گل ، لاله به لاله ، بو به بو

می رود  از فراق  تو  خون دل از دو ديده ام     

دجله به دجله، يم به يم، چشمه به چشمه، جو به جو

مهر  ترا  دل  حزين    بافته  بر  قماش  جان    

رشته به رشته ،  نخ به نخ ،  تار به تار،  پو به  پو

در دل خويش"طاهره"گشت و نجست جز ترا   

صفحه به صفحه، لا به لا، پرده به پرده ، تو به تو

"طاهره قرة العين"

گفتم : که روی ماهت ، از من چرا نهان است . . . فیض کاشانی

گفتم : که روی ماهت ، از من چرا نهان است

گفتا : تو خود حجابی ، ورنه رخم عیان است                                                 

گفتم : که از که پرسم ، جانا ،‌ نشان کویت  

گفتا : نشان چه پرسی ، آن کوی بی نشان است !

  گفتم : مرا ،‌ غم تو ، خوشتر زشادمانی  

گفتا : که در ره ما ، غم نیز شادمان است !

 گفتم که سوخت جانم ، از آتش نهانم ...

 گفت آنکه سوخت او را ، کی ناله یا فغان است !

گفتم : فراق تا کی ، گفتا که تا توهستی ! ...

 گفتم : نفس همین است گفتا سخن همان است !

  گفتم : که حاجتی هست ، گفتا بخواه از ما! 

گفتم : غمم بیفزا ، گفتاکه رایگان است ! 

  گفتم : زفیض بپذیر ، این نیم جان که دارد

گفتا : نگاه دارش ، غمخانه تو جان است !

فیض کاشانی

 

من وساقی زمانی یار بودیم رفیق و همدم و خمار بودیم

 

                          من وساقی    زمانی  یار بودیم         رفیق و  همدم و  خمار  بودیم

 

                          مرا در حلقه مستان سری بود          میان مهوشان شور و شری بود

 

                                                 من اینجا مانده ام تنهای تنها....